Zegen in de schapendreef

Messcherp kwam het binnen. De gemeente zong. Mijn zingen haperde. ” Hef uwe handen naar omhoog, sla naar het heiligdom uw oog” Daar lag ik. Middenin die haperende noot. Geknield na onze trouwbeloften. Hart en handen geheven naar Omhoog. Verwachtend. Smekend om die neerdalende zegen. Nu smeekte ik opnieuw. Alleen.

De zegen kwam. De zegen leek te gaan. De zegen bleef. De zegen vermenigvuldigde.

Hoe dat kan? Luister maar.

Vorige week werd gepreekt uit psalm 32, ook wel de schapendreef genoemd naar psalm 23. En zomaar ineens was ik stil. Heel stil. Psalm 32 is onze trouw-psalm. Schapendreef. ” Mijn oog zal op u zijn “. Ik hoor het nog zeggen in de uitleg ervan: jullie oog zal niet altijd op Hem geslagen kunnen zijn. Maar Zijn oog rust op jullie. Onafgebroken.

Wat kan het benauwd zijn in die schapendreef. Je kunt maar één kant op. Maar daar staat de Herder van psalm 23. Bij Hem komen de in het nauw gedreven schapen uit. Zijn oog rust op hen – onafgebroken.

Ik zag al die jaren. Van vreugde, van diep verdriet. Van springen op heuvels, van wankelen langs afgronden. Van grazen in groene weiden naar geen kant meer op kunnen. En wist. Het was de weg van de Herder. Anders was ik nooit bij Hem gekomen. Had niet meer van Zijn oog gezien. Zijn tere zorg. Zijn mededogen. Zijn macht. Zijn genade. Zijn kracht. Wat werd de benauwde dreef licht. Psalm 32 was nodig om bij psalm 23 te komen.

En nu – bij die geheven handen – bij die haperende noot – gebroken beloften – schijnbaar gemiste zegen. Daar, precies daar staat de Herder. Hij doet Zijn aangezicht lichten. Hij geeft Zijn vrede. Langs wonderlijke wegen. Langs afgronden. Langs muren.

Ik hef mijn handen naar Omhoog. Zing verder met haperende stem. Op een gebroken trouwbank. Met gebroken beloften. Ik zing. Van Zijn zegen die neerdaalt. Ik huil. Om de zo andere weg. Ik verwonder. Om de stroom van zegen die dat bracht. De zegen van vrede en troost. Vermenigvuldigd.

Want deze God is onze God. Tussen de scherven. In de nauwe schapendreef. Op de ashoop. In het dal van zorg. Op de bergen van machteloosheid.

Daar is Zijn oog. Geeft Hij Zijn zegen.