Omdat ik ervaar dat openheid hierin broodnodig is…

Uit eigen ervaring weet ik hoe sluipend partner- en huiselijk geweld je leven binnen kan
komen. En hoe je het daarom zo lang niet herkent, maar in plaats daarvan zoekt bij jezelf /
twijfelt aan jezelf en nog zoveel meer. Waardoor een patroon zich gaat verweven met je zijn.
Je niet meer kunt zien wat bij de ander hoort en wat bij jou. Waardoor je niet meer weet wat
duister is en wat licht. Waardoor je meer en meer gevangen raakt. Soms even helder ziet,
maar dan komt weer de sluier van verwarring. Vanuit jezelf – met vaak een enorme
zelfreflectie - en eigenlijk altijd ook aangedragen vanuit de duistere ander. Die zich zo licht
voor kan doen, wèl helder zicht lijkt te hebben: je ziet het verkeerd, je beleeft het verkeerd, jij
bent beschadigd door…en kunt niet meer goed onderscheid maken. Ik pluk daar de vruchten
van, je moet je laten helpen. Dat ik jou moest slaan is je eigen schuld, je tergt me. Je bent
egoïstisch, alles draait alleen maar om jezelf.

En dat laatste, dat is nu precies niet wat je wilt. Dus ga weer je best doen. En weer en weer.

 

Het patroon
Die eindeloze dans gaat door. Waar jij je meer en meer aanpast om de situatie beheersbaar
te houden. En ook omdat je ergens weet dat de enige mogelijkheid is, dat jíj je aanpast -
want de ander zal niet veranderen. Heel diep vanbinnen weet je dat. Maar tegelijk is er de
hoop. Als jij je aanpast en dat ‘liefde’ oplevert. Zoveel fijner dan het genadeloze afstraffen als
je je niet voegt – niet omdat je zo graag de ander dwars wilt zitten, maar omdat je gewoon
dicht bij jezelf probeerde te blijven.

Het is een cirkel, waar je bijna niet uit komt. Maar waarvan je vaak ook niet weet dat je erin
zit. Een cirkel van geweld. Je denkt bij geweld aan zichtbare blauwe plekken en
verwondingen. De spreekwoordelijke alle hoeken van de kamer die je dan gezien moet
hebben. Zolang dat niet gebeurt – en ook als het wel gebeurt, is de stem van eigen schuld
vaak alles overheersend – denk je niet aan geweld. Je kunt in verwarring zijn, depressief
worden, een laag zelfbeeld hebben, maar het woord geweld?? Nee toch? Dat hoort bij de
heftige verhalen en gelukkig is dat bij jou niet zo. Het is moeilijk en ingewikkeld, maar waar is
het dat niet? En gelukkig zijn er de betere periodes, als jij maar niet zo koppig bent. Daar ligt
het aan.

Of je nu te maken hebt met een partner, of het is je ouder – het onderliggende patroon is
hetzelfde. Altijd de boodschap dat jij de schuldige bent. De oorzaak. Altijd degene die
vergeving moet vragen, sorry moet zeggen.

Het onderliggende patroon is zo ingewikkeld en moeilijk te ontrafelen. Ik weet nog hoe vaak
ik gedacht heb: ‘maar we zijn een gewoon gezin, ik heb een goed verstand gekregen, ik zou
het weten als er iets mis is ‘. En ik weet ook hoe ik mezelf later zo vaak afgevraagd heb hoe
het kan, dat je met dat goede verstand en dat normale gezinsplaatje – aan de buitenkant dan
- in zo’n spiraal van geweld terecht komt. Waarom ik dat niet eerder zag. Waarom ik niet
eerder ben weg gegaan.

 

Ontkenning
Ik zie het niet alleen bij mezelf, ik zie het ook bij zoveel anderen. De ontkenning. Het kan
niet, dat er sprake is van geweld. Het kan gewoon niet. Ik zie de tranen, de eindeloze
zelfreflectie, het alleen maar denken vanuit de ander. Het in elkaar gestorte leven – waarvan
alleen de buitenkant nog overeind staat. Ik zie gedachten gaan als besef wèl begint te

komen. Samen met de vraag hoe het dan moet? Want er is geen oplossing, die heb je
immers allemaal al geprobeerd?

De rij hulpverlening ontbreekt soms totaal òf is juist lang. Want jij bent degene waar iets mis
mee was. Jij moest je laten helpen. En geen hulpverlener prikte verder. Mede omdat jij je
complete verhaal nog niet kon delen – omdat je het compleet niet zag. Omdat je partner of
ouder in de gesprekken zo bezorg en liefdevol was. Zo attent.

Als een hulpverlener niet ziet dat er geweld is, hoe zou je het dan zelf zien?
En zo is de mist compleet.

​

Als er zicht komt

Eenmaal uit de mist, ga je stukje voor stukje – millimeter bij millimeter – meer zicht krijgen.
Achteraf ga je het patroon zien.
Niet als je er midden in zit.

​

Maar juist als je er nog in zit, is het zo belangrijk om te gaan zien.
En daarom schrijf ik, óók over dit zo tere en intens moeilijke onderwerp.
Om openheid te brengen, herkenning te bieden. Voor jou, als je er midden in zit. Of als je er
om heen staat. Je afvraagt wat je moet met de subtiele signalen die je krijgt.

Wat ik vanuit ervaring proberen wil is signalen benoemen, voorbeelden geven, samen met
verwijzen naar de juiste hulp.

 

Binnen de gereformeerde gezindte
Zo wil ik doen wat in mijn eigen situatie ontbrak en waardoor ik zo lang niet zag wat ik had
moeten zien en wat dan eerder had kunnen stoppen. En wat ik nog steeds zie om me heen
en hoor vanuit de vele gebroken verhalen. Daarom wil ik partner- en huiselijk geweld
bespreekbaar maken, ook binnen onze gereformeerde gezindte. Alleen als er verteld wordt,
kan herkend worden.

Want door dat laatste zijn er ook weer extra en diepere lagen. Enerzijds is de
bedding van een kerkelijke gemeente zo fijn, is het weten dat de Heere van àlles weet zo
troostend en diep. En tegelijk kan juist dat het ongelooflijk moeilijk maken. Als je vanuit
degene die jou pijn doet, steeds Bijbelteksten te horen krijgt, waaraan je niet voldoet. En hoe
sluit dat aan bij je lage zelfbeeld, maar óók bij je christen zijn en weten een hart vol zonde
met je mee te dragen. Dan gaat je mond al dicht. En dubbelop dicht…

Als je eindelijk een gemeentelid of ambtsdrager in vertrouwen neemt, maar diegene alleen
maar een innemende man of vader (of vrouw of moeder) kent en ontmoet. En niet gelooft.
En zo de wond nog een stukje dieper maakt – al dan niet met de Bijbel in de hand - en de
verwarring nog groter. En je ook in kerkelijke leiders of de kerk zelf je vertrouwen verliest. De
plaats waar je wonden verzorgd en besproken zouden moeten worden, werd een plaats van
voorbijgaan. En o wat is dat moeilijk. Zelf deel ik die ervaring gelukkig niet helemaal, maar
deels. Naast onbegrip en pijnlijke ervaringen heb ik ook zoveel mededogen, hulp en begrip
ontmoet. Maar teveel, veel te veel hoor ik andere verhalen van diepe afwijzing en
veroordeling. Zo verkeerd. Zo eenzaam.

Mede door dit soort verdrietige ervaringen kan een situatie waarin geweld plaats vindt, vaak
nog veel langer doorgaan. Is de stap naar hulp en zo nodig de stap om weg te gaan,

oneindig veel moeilijker. Ook door de kerkelijke visie op scheiding. Daarin wil ik niet gaan
roeren, maar er ligt duidelijk wel een taak voor de reformatorische gezindte om een duiding te
gaan geven aan scheiding door partner- en huiselijk geweld. Het onderwerp is er.

Er wordt naar mijn idee nog teveel weg gekeken uit verlegenheid en onkunde. Maar in elke kerkelijke
gemeente is er minstens één gezin, heel onrealistisch en positief gesproken minstens één,
waarin dit soort dingen spelen …Dat vraagt om doordenken en verder spreken over dit
moeilijke onderwerp. Niet om zwijgen.

​

Persoonlijke ervaring
Persoonlijk heeft voor mezelf het kerkelijke gedeelte wat pijn deed, me ook veel gebracht.
Dwars door onrecht heen – dat wel als onrecht blijft staan – mocht ik juist zo leren niet op de
goedkeuring van een predikant of kerkenraad te leunen. Dreef het uit tot de Heere Zelf, Die
àlles weet. Leerde het niet zelf te willen vliegen, maar gedragen worden op de vleugels van
de Almachtige. En wat is het daar goed…

Dat wil ik heel bewust noemen. Om zo te laten zien dat óók wat krom is en krom blijft, toch
ten goede kan keren. Omdat onrecht niet het laatste woord heeft, als het gebruikt wordt in de
handen van onze God. Als Hij zo gaat tonen Wie Hij is, dan is het winst…

Daarmee sluit ik de introductie van deze pagina af. 

Herken je alleen al vanuit deze introductie je eigen verhaal? Zoek dan hulp!!

En weet: je ben niet gek en óók niet alleen…Waar je je ook bevindt, geen situatie is te
moeilijk voor de Heere. Zijn hart is zo vol ontferming, juist voor wat gebroken is. Lees maar:

‘ de hoge, heilige Christus deinst niet terug voor vuile zondaars en mensen die verdoofd zijn
door het lijden. Hij raakt hen juist zo graag aan. Hij kan niet op afstand blijven staan…’

​

(citaat uit ‘zachtmoedig en nederig van hart’ van Dane Ortlund)

​

​

Binnenkort hoop ik nog meer informatie rondom dit onderwerp in een brochure te verwerken die je dan ook vanaf hier kunt downloaden.

​