Zarfath

Zie je haar daar? Gebukt onder levenslast zoekt ze. Takjes gaan door haar handen. Handen die zorgen. Handen die klaar zorgden. Handen gevuld met zorgen. Daar gaat ze, die moeder-alleen. Thuis wacht haar kind. Thuis wacht haar vrijwel lege kruik. Thuis wacht het einde.

Misschien sprokkel jij óók zo moeder ziel alleen je houtjes bij elkaar. Sprokkel je jezelf achterna, reikend en mis grijpend. Vraag je je af waarom nog eigenlijk. Want het is op. Je sprokkelde en zwoegde in de zorg voor je kind. Je sprokkelt je leven door met de last van alleen. Met de last van niet meer kunnen. Met de rare lichte zwaarte van lege handen. Het is op. Je kunt niet meer en weet niet meer. Je woont in ZARFATH. Huis van loutering. De zon brandt, de hitte schroeit. Àlles heb je gegeven. En nu is het klaar. Je hebt de bodem leeggezorgd.

Ik kijk naar die vrouw. Mijn soms zielsverwant. In de knagende honger naar een schouder die wacht. Naar armen die koesteren. Mij en mijn kind. Ja dan ben ik moe. Doodmoe. Moe van het zelf doen. Sprokkelen. Moe van alleen. Van de taak op mijn schouders. Van de weg niet gewild. Van man-en-vaderloos leven. Van alles. Wat ik moet maar niet kan. Denk ik. Van wat gevraagd wordt. Maar ik niet heb in mijn lege kruik.

Huis van loutering doet pijn. Daar wil ik niet wonen. Maar krijg daar een plek. Steeds weer. Om te leren. Leren wat ik helemaal niet wil en waar ik zo hardnekkig in faal: leven om niet zelf te vullen maar gevuld te worden. En dan pas te delen.

Waar ik mijn bodem zie en voel. Daar komt het wonder. In de weg van gehoorzaamheid – van houtjes sprokkelen – van luisteren naar wat me gevraagd wordt te doen. Het wonder komt alleen door de lege bodem. Alleen in mijn lege kruik. Gebroken vat. Alleen zo.

Sprokkel zo. Niet je eigen rijkdom bij elkaar. Maar met een roepend, leeg hart. Waar jij niets meer hebt. Niets dan het wachtende einde van je kunnen. Daar wordt de weg voor het wonder gebaand. Gods kracht in onze zwakheid volbracht. Zie je het weer? VOLbracht. Voor lege handen en harten. VolBRACHT. Hij bracht. Brengt. Niet ik. Wat is het dan een rijkdom een leeg vat te zijn. Te wonen in Zarfath. Gevuld. Gevoed door Hem.