Spreken en zwijgen

Daar staat ze, het Kind in haar armen.

Ik kijk naar haar. Deze oude, doorleefde Anna. Ik luister naar haar als ze de deuren langs gaat en vertelt van de Verlossing die gekomen is.

Anna met haar leven vol verdriet.

Anna met haar leven vol dienen in de tempel.

Anna met haar leven vol verwachten.

Anna met de Vervulling in haar armen.

Ik kijk naar haar.

Vol heimwee.

Waar is de tijd dat ik haar volgen wilde?

De deuren langs wilde om te vertellen van de troost die dit Kind is? Juist in gebroken levens.

Ik kijk naar haar en voel de zwaarte van zwijgen.

Een zwaarte die ik teveel heb ontmoet.

Waardoor ik niet verder met Anna mee kon.

Maar bij Zacharias zat.

Diep vanbinnen krult zwijgen zich op.

Het balt zich samen tot een woordeloos schreeuwen.

Uitschreeuwen.

Niet van verlossing.

Maar van leed.

De schreeuw blijft steken.

Er zijn geen woorden.

Hoe kan het Licht schijnen in kerken waar gezwegen wordt? Ik vraag het me maar af.

Teveel hoor ik dat gesproken werd.

Eindelijk gesproken.

Maar de mantel der 'liefde' verstikte en verstomde.

Waar gesproken leed gedempt werd.

In een niet geloven.

In een ' zo erg is het toch niet? '

In wegkijken.

Eindelijk gingen ze spreken, werden wonden voorzichtig ontbloot. Wonden van zoveel eenzame jaren lang.

Maar werd eerder zwijgen voortgezet in een ander zwijgen.

Een doorstoken zwijgen van opnieuw afgewezen. En nog eenzamer verder gaan. Binnen onze warme reformatorische gemeenschap...

Mensen, het kan niet.

Het kan niet dat er gezwegen wordt.

En al helemaal niet in onze kerken waar het Licht hoort te zijn. Geen kunstlicht boven een verzwarende mantel.

Maar Licht over het leed dat op die mantel gelegd wordt.

Er boven op. Niet er onder.

Ik kijk naar Anna.

Wil met haar mee. Ja tòch.

Want het stopt niet bij die zwijgende mantel.

Het begint juist daar.

Bij het Licht dat kwam, óók om te verlossen van zwijgende zwaarte.

Luister eens:

'Zijn hart bonst van verlangen voor de behoeftigen. Zijn hart zegent de lijdenden met de sterke vertroosting dat Hij met hen meevoelt in hun lijden'

O het hart van dit Kind. Het bonst van verlangen.

Naar jou in al je pijn. In je verzwegen leed.

Het bonst van meevoelen.

Kijkt niet weg.

Nooit!