Nooit alleen

De woorden vangen me. Dat BONKEN op je voordeur. En achter die deur? Ook daar vormt VERDRIET zich tot bonken. Geen ontkomen aan. Niet buiten te zetten, niet binnen te houden. Het is er, overal. Want het zit in mijn hart. Het leeft in mijn wereld.

Vaak is het goed. Denk ik dat verdriet keurig opgeborgen zit in de lade ‘is geweest’. Of in de lades er onder: tel je zegeningen – zelfmedelijden verboden – doorgaan. Past het niet in de ene, dan wel in de andere.

Totdat.

Er gebonkt wordt. Zomaar ineens. Waar ik dacht het prima te kunnen, valt ineens de pijn van alleen zijn aan. Maar ik bèn niet alleen, kijk nou eens hoeveel zegen in mijn lieve kids. Hup in de la.

Bonkt het weer. Waar ik dacht zeker te zijn, valt twijfel aan – zoek ik naar bevestiging. Maar er is geen tegenwicht om tegenaan te leunen.

Bonkt het. Geen samen vreugde en zorg delen. Geen beslissingen samen. Geen plannen samen. Geen leven samen. Geen sámen. GEEN. Bonkt het in de liefdevolle blik die je zomaar tussen anderen vangt. De zorg, de tederheid. Geliefd. Werd gehaat. O wat kan dat zwaar bonken. Zomaar ineens weer omver waar je dacht te staan en te gaan.

Oooo nee géén zelfmedelijden. En ga ik hup zegeningen tellen. En wat ZIJN die er, onvoorstelbaar veel. Ga ik hup kijken naar al het moois wat het rauwe bracht. Ga ik hup het die ander gunnen met heel mijn hart. Ga ik hup. Zo snel mogelijk weg van verdriet. Want dat had haar plek. Omlijnd. Wat als het monster van verdriet losbreekt en bonken gaat. Dan weet ik het niet meer.

Maar wat is het goed als verdriet tòch los breekt. Dwars door alle lijntjes en laatjes bonkt. Dan huilt de ziel zich leeg tot troost.

Want wat doet het vooral?

“ Als het pad steil en moeilijk is, leun op Christus als uw Liefste ” (Octavius Winslow). Het leert leunen op Hem, geen verlies maar volle winst Dat BONKEN op de deur…is HIJ.

Met Zijn uitnodigende en verzachtende liefde. Met Zijn troost en vrede. DAT IS HIJ.

Daarom, hoe vol pijn ook jouw leven misschien is, doe die deur tòch open. Daar wacht Hij…Dan werpt pijn wel omver, maar precies in Zijn armen. Daar is het goed. Daar ben je nooit en NOOIT ALLEEN.

*Het luikje is van Alette Koorneef