Loslaten

Zomaar ineens had ik een ontroerend gesprek met iemand over los laten. Afscheid nemen. Het zette me stil bij hoe vaak en op hoeveel manieren dat in ons leven terug komt.

Het komt als naderend sterven. Daarmee zó worstelen want je hebt zo ZO lief. En daarom hoop je, klamp je aan elke strohalm vast. Misschien tòch…maar de halm knakt en hoop buigt naar beneden. Toch niet willen aanvaarden, de volgende halm vastgrijpen. Tevergeefs. Want eenmaal knakt ons leven. Knakt het leven van hen die ons zo onzegbaar lief zijn.

En dan. Dan is onze hoop verdwenen. Onze ziel en zijn geknakt.

Ja? Alleen dat?

Nee, Godzijdank niet. Er ging iets zingen en ik luisterde: “ zo ik niet had geloofd dat ik de goedheid van de Heere zou zien in het land van de levenden, ik was vergaan”.

Daar ligt het geheim van het land van de levenden, òns land. Het is Gods goedheid.

Mijn broertje stierf. Zo losgescheurd van zo lief. Maar Gods goedheid oversteeg als nooit tevoren.

Mijn huwelijk brak. Maar Gods goedheid straalde als nooit eerder zo gezien.

Mijn vader stierf. Gods goedheid daalde neer in een hemelse vreugde en we zongen hem na tot Gods altaren, de Bron van vreugd.

Was er geen pijn? O ja. Te diep voor woorden.

Was er geen geknakte hoop? O ja. Een veld vol halmen.

Het zou niet eerlijk zijn dat weg te laten. Want het is er.

Als we los moeten laten lijden we pijn. Want we laten meer los dan hen die we lief hebben.

We laten onze dromen los. Onze gedachten van hoe het zou gaan. Onze hoop. Onze verwachting. We laten los waarvan we niet wisten dat we het vast hadden. Ons leven lieven. Zo tot op het bot en in elke ademteug.

Van dat alles moeten we afscheid nemen. Als geknakte halmen. Dan zijn wij leeg. Daar is ruimte voor vullen.

Daar komt Gods goedheid in een eindeloos verheugd. Nu een stukje eindeloos. Soms even ademloos. Maar het stopt weer. Want ik lief dit leven steeds weer en dat mag ook. Maar ik grijp ook weer zo vast. Tot zachtjes of harder vingers weer open gemaakt worden. Laat maar los. Het is van Mij.

Wat je ook los moet laten in je leven: geliefd, gedacht of gedroomd. Gods goedheid is meer. Hij is meer.