Levensloop

Mijn leven in grote lijnen: alles weergeven kan niet en hoeft niet. Ik wil mee geven wat ik denk dat nodig is om te begrijpen van waaruit ik schrijf. En leef met onvergetelijke levenslessen.

Mijn jeugd was heerlijk, zorgeloos. De overgang naar de middelbare school was moeilijk, al helemaal na de overstap van vwo naar havo. Vertellen wat daar gebeurde kan ik niet, de pijn van er niet mogen zijn op die leeftijd is groot. Je vraagt je af waarom je er niet bij hoort, wat er mis is met jou. Er was niets mis met mij. Maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik niet goed was. Weg moest. Mijn lach bleef. Daarachter stierf ik steeds een stukje.

Het vertaalde zich in een diepe depressie die jaren heeft geduurd. Aan die jaren terug denken zorgt nog steeds voor tranen. Zwarter dan dat kan niet.

Toch. Toch is het nodig geweest. Overdoen nooit. Maar ik denk toch dat ik het niet had willen missen. Het leerde al jong levenslessen die ik later zo nodig zou hebben. Het leerde dat leven en vreugde zo kostbaar zijn. Na die zwarte periode is het nooit meer zo zwart geweest. Wat ben ik daar dankbaar mee.

Het duister verdween en ik kreeg verkering met de liefste die ik me maar in kon denken. Een tijd van groot geluk.

Onverwacht stierf mijn lieve broertje met zijn net 13 jaar.

Een immense klap en nooit meer vergeet ik het beeld van onze ouders, geslagen door dit verdriet. Maar nog minder vergeet ik wat de Heere deed. Hij richtte Zijn trouw en verlossende liefde op, daar stond Zijn banier – fier boven sterven en rouw uit. Daar daalde Zijn troost neer, in ons gezin, daar daalde vreugde neer met een kist in huis en later in het donkere graf.

Ook hier lag een levensles om nooit te vergeten: hoe onpeilbaar diep rouw ook is, Gods genade gaat dieper.

Het heeft ons als gezin nog meer aan elkaar verbonden en doordrongen van de broosheid en beperktheid van ons leven. Dat vormt, dat laat het leven anders zien en leven. Intens moeilijke maar kostbare lessen.

De liefste die ik had werd mijn lieve man.

We straalden, geluk was groter en intenser dan ooit. Dat wil ik nooit vergeten. Het ongelooflijk mooie wat er was. We kregen het, het WAS er en al maakt het de pijn dieper – ik zal het koesteren. Altijd.

Nooit had ik kunnen denken dat wie zo lief lijkt te hebben ook zo kil en diep kan verachten. Het ging stapsgewijs. Wat er gebeurt als degene die je lieft degene wordt die je leeft en gevangen neemt in zijn gedachten, kan ik nooit omschrijven. De hoop, het proberen te bereiken, het twijfelen aan jezelf, de eindeloze en onevenwichtige dans van jezelf inleveren om vrede te kopen. Voor even – want de dans begon weer en weer en werd intenser en uitputtender. Een dans waarin we allen mee moesten. Niet dansen betekende een dissonant. Een akelige rust.

Steeds meer dissonanten kwamen in ons zo harmonieus ogend gezin. Niemand hoorde de verborgen valse noten. Ieder hoorde het vredige lied, jaloersmakend hoorde ik soms.

Ik danste mee, hield zelf dat beeld in stand. We dansten angstvallig rondom de bom. Maar eigenlijk er boven op.

Tot het niet meer ging. En niet meer zou nu vele grenzen eerder zijn. Nu. Toen niet – je hoopt met een nieuwe grens op een nieuwe belofte. Het moment kwam dat ik vertrok met de kinderen. De strijd daarin weet onze God Die ook de weg wees en de rust gaf te gaan. We kwamen hoger in het land in een vrouwenopvang. Een verscheurend moeilijke en tegelijk zo rijke periode.

Er kwam geen herstel. Geen verhoring van alle gebeden die daarin liggen. Er was donkere wanhoop en schijnbaar vergeten zijn. Maar nooit werd het te zwaar. Daar droeg Hij, Die Zich ontfermt over wat zwak en gebroken is. Ook al zag ik dat toen niet altijd.

Hij wees tegen mijn gedachten in de weg terug naar waar we vandaan kwamen. Juist door mijn kracht te breken en twee kinderen me tijdelijk te ontnemen. Wat heb ik geschreeuwd. Toen wist ik nog niet dat ik ze langs een lange maar wonderlijke weg terug zou krijgen. Waar ik niets meer kon, daar de Heere Zijn macht & Zijn Herder zijn zou tonen. Voor een uitgeputte moeder. Voor haar kostbare kinderen.

De liefste die ik had werd mijn lieve man.

We straalden, geluk was groter en intenser dan ooit. Dat wil ik nooit vergeten. Het ongelooflijk mooie wat er was. We kregen het, het WAS er en al maakt het de pijn dieper - ik zal het koesteren. Altijd.

Nooit had ik kunnen denken dat wie zo lief lijkt te hebben ook zo kil en diep kan verachten. Het ging stapsgewijs. Wat er gebeurt als degene die je lieft degene wordt die je leeft en gevangen neemt in zijn gedachten, kan ik nooit omschrijven. De hoop, het proberen te bereiken, het twijfelen aan jezelf, de eindeloze en onevenwichtige dans van jezelf inleveren om vrede te kopen. Voor even - want de dans begon weer en weer en werd intenser en uitputtender. Een dans waarin we allen mee moesten. Niet dansen betekende een dissonant. Een akelige rust.

Steeds meer dissonanten kwamen in ons zo harmonieus ogend gezin. Niemand hoorde de verborgen valse noten. Ieder hoorde het vredige lied, jaloersmakend hoorde ik soms.

Ik danste mee, hield zelf dat beeld in stand. We dansten angstvallig rondom de bom. Maar eigenlijk er boven op.

Tot het niet meer ging. En niet meer zou nu vele grenzen eerder zijn. Nu. Toen niet - je hoopt met een nieuwe grens op een nieuwe belofte.

Het moment kwam dat ik vertrok met de kinderen. De strijd daarin weet onze God Die ook de weg wees en de rust gaf te gaan.

We kwamen hoger in het land in een vrouwenopvang. Een verscheurend moeilijke en tegelijk zo rijke periode.

Er kwam geen herstel. Geen verhoring van alle gebeden die daarin liggen. Er was donkere wanhoop en schijnbaar vergeten zijn. Maar nooit werd het te zwaar. Daar droeg Hij, Die Zich ontfermt over wat zwak en gebroken is. Ook al zag ik dat toen niet altijd.

Hij wees tegen mijn gedachten in de weg terug naar waar we vandaan kwamen. Juist door mijn kracht te breken en twee kinderen me tijdelijk te ontnemen. Wat heb ik geschreewd. Toen wist ik nog niet dat ik ze langs een lange maar wonderlijke weg terug zou krijgen. Waar ik niets meer kon, daar de Heere Zijn macht & Zijn Herder zijn zou tonen. Voor een uitgeputte moeder.

Voor haar kostbare kinderen.