Het begin van Bitter & Zoet

Januari 2022 

Door jaren waarin veel is gebeurd, veel golven zijn geweest, maar in dat alles óók zoveel rijkdom en diepe lessen verborgen lagen, ontstond het verlangen dit met anderen te gaan delen.

Want wie kent geen verdriet in zijn of haar leven? Juist in verdriet, diepe vragen en grote pijn kunnen zulke parels gevonden worden. Niet iets wat je verwacht als je aan pijn en tranen denkt, maar tòch – ze zijn er!! En soms…mag je samen pijn delen , maar óók samen de parels gaan zoeken. Dat is wat ik op deze manier wil gaan doen.

Voor mij persoonlijk blinkt één Parel oneindig ver boven alle andere parels uit: dat is mijn God Die het bittere zo zoet maakte en dat nog steeds doet. Vanuit die overtuiging leef en schrijf ik, het is de Bodem van mijn bestaan. De Bodem waardoor ik niet verdronk, maar juist het leven nog zoveel meer haar glans kreeg – ook al ziet dat leven er zo anders uit dan ik in gedachten had.

Is het ook niet zo met een amaryllis-bol. Wat ziet die er grauw en levenloos uit… onaantrekkelijk – je zou er niets in zoeken. Maar als er één bol is die boordevol leven zit, dan is deze het wel – het bevat een niet te stuiten kracht van leven en kleur. Daar is tijd voor nodig, daar is water voor nodig, maar het zit er in!! Daar wil ik schrijvend steeds naar op zoek, het zoete in wat bitter is. En zo een hand aanreiken om samen op zoek te gaan – en te vinden…

Het is best een poos een ‘ding’ geweest om dit te gaan doen. Alleenstaande moeder zijn voelt kwetsbaar, in gedachten verwoorden ben je ook kwetsbaar en als iedereen ze mee kan lezen al helemaal.

En willen we niet allemaal juist onze kwetsbaarheid verbergen? Laten zien dat we het kunnen? Gek toch eigenlijk. Want hoe ons leven gaat, vormt ons tot wie we zijn. Juist de ruwe en ongedachte randen doen de mooiste dingen ontstaan.

En daarom schrijf ik tòch. Het gaat niet om mijn verhaal, dat zal aan de orde komen omdat ik dit leven heb gekregen. Precies pas – het maakt ook hoe ik naar dingen en situaties kijk, het vormde tot wie ik ben. En bracht lessen met zich mee. Over hoe bitter zoet wordt. Omgevormd in Gods hand. En dáár gaat het om. Daar is het goed. Bitter of niet.

De amaryllis - ook wel de koningin van de winterbloemen genoemd…Ik blijf me erover verbazen, de explosie van leven en pracht die in de ogenschijnlijk doodse bol verborgen zit.

“ Net het leven dacht ik”. Ja? Is het leven zo ellendig? Voor alle helderheid: ik ben niet levensmoe. Sterker nog: ik hou van het leven.

Als kinderen stonden we - elk jaar weer - bij het bed van onze ouders op hun trouwdag. Met een amaryllis-bol, in zo’n groen doosje…Kleine handen gevuld, ogen verwachtingsvol van de ‘verrassing’. Teken van hoop en leven, van de bloem die kwam, ook elk jaar weer.

En toch. Soms kan het leven lijken op en voelen als enkel zo’n kale ruwe bol. Er kan zoveel zijn waarvan je je afvraagt waar het goed voor is.

Zelf heb ik het meerdere keren naar de hemel geroepen: “ is dit nu wat U bedoelde met Uw beloften? Dit is toch niet tot Uw eer?! “ Dat en veel andere terug ketsende vragen. Met een holle echo, want er kwam geen direct antwoord. Ik kon niet samen met Habakuk in de Heere van vreugde opspringen. Er viel gewoonweg niets te springen. Alleen maar met je neus op de grond op je kaalgevreten stuk land. Zo voelde het.

Zo was het niet.

Want daar, onder dat kale land – daar groeide de belofte onzichtbaar. Rijpend tot Gods tijd.

Net als die amaryllis. Zo’n ruwe bonk – met zo heel verborgen zo’n prachtig leven.

De storm kwam, de kou kwam. Niets leek meer wat het was. De bonk van verdriet leek alleen maar groter te worden.

Hij werd ook groter. Maar niet van het rauwe. Stil groeide daar de belofte.

Wat werd die ruwe bol uiteindelijk een jubel tot haar Schepper. Wat zo bitter leek bevatte zoveel zoet, zo’n ongedachte schoonheid.

Als dat in de natuur al zo is, zou de Heere dat dan niet in onze levens willen doen om zo te mogen bloeien – juist door het bittere heen – tot Zijn eer? O laat dan de ruwe bonken er maar zijn, het verdriet en het rauwe soms. Als het Leven bevat, dan is àlles goed!

Zo moeten maar mogen we ook leren onze gedachten van belofte, vervulling en bloei in Zijn handen te leggen.

Onze verlangens.

Onze gebroken beloften.

Onze gebroken vervulling.

Onze geknakte bloemen.

Ze behoren Hem toe, de Maker.

Met Zijn plan,

Zijn gedachten,

Zijn vervulling,

Zijn bloei die Hij juist in ons gebroken zijn leggen wil.

Hij Zelf vertaalt de duisternis in eind’lijk eeuwig Licht. Het staat zo prachtig verwoord in een gedicht van William Cowper, wat me zoveel jaren geleden al bemoedigde. Niet wetend dat er nog zoveel ongekende gang zou volgen, zoveel ogenschijnlijk bitters. Maar wat is het waar gebleken door al die jaren heen: de knop is bitter, is begin. De bloem wordt licht en puur...

"God gaat zijn ongekende gang vol donk’re majesteit,

Die in de zee zijn voetstap plant en op de wolken rijdt.

Uit grondeloze diepten put Hij licht, en vreugde uit pijn.

Hij voert volmaakt Zijn plannen uit, Zijn wil is souverein.

Geliefden Gods, schept nieuwe moed, de wolken die gij vreest,

Zijn zwaar van regen, overvloed van zegen die geneest.

Zoudt gij verstaan, waar Hij u leidt?

Vertrouw Hem waar Hij gaat.

Zijn duistere voorzienigheid verhult zijn mild gelaat.

Wat Hij bedoelt dat rijpt tot zin, wordt klaar van uur tot uur.

De knop is bitter, is begin, de bloem wordt licht en puur.

Hoe blind vanuit zichzelve is het menselijk gezicht.

God Zelf vertaalt de duisternis in eind’lijk eeuwig licht."