Genade in gebrokenheid

Soms. Soms ben ik het zat. Heel zat. En boos. Gewoon boos.

Ik hoor vaak iets over positief. Blijmoedig. Dankbaar. Gelovig. Nou dat ben ik dus niet. In elk geval mijn hele diepe ik niet . Dat is opstandig. Dat wil het leven niet zoals ik het kreeg. Dat wil gewoon fijn. Dat wil niet zelf alles regelen. Dat wil samen. Dat wil óók die plaatjes van zoveel jaar getrouwd. De plaatjes van geluk en compleet. Samen vakantie-plannen maken. Samen oma-opa. Dat wil voorspelbaar en burgerlijk. O nee. Spanning is ook leuk. Maar niet de spanning van maar weer eens de advocaat om raad vragen. Iets met toestemming en hulpverlening en ouderlijk gezag en procedure. Iets met dat akelige twee letter-woord. Dat wil een lijf wat kan en een hoofd zonder watten. En goed, als dat dan niet lukt in elk geval nog vertrouwen hebben dat het goed is. Dat zwakheid Gods kracht meebrengt. Maar nee. Er is niets dan alleen zat. Heel spuug zat.

Dus voor wie dacht dat ik bijna onbereikbaar optimistisch en blij ben – bijna bovenmenselijk.

Stap maar uit die droom. Kom maar even naast me zitten. Zie het verdriet. Voel het verzet. Peil de worsteling met draagkracht. Onder die hemel van koper. Zo hard.

Daar worstelt dus een mensje met zichzelf. Met het te grote leven. Met de pijn van verleden. Met niet zuivere gedachten. Met iets van die zwarte rand om dat blijde plaatje heen. Het is gebroken mensen. Mooier kan ik het niet maken. En soms ben ik gebroken. Gemangeld. Platgewalst. En nu druppen tranen op het scherm.

Maar dat geeft niet. Dit is het leven. Een leven waarin genade nodig is. Dat past precies daar waar je worstelt met een leeggeslagen ik onder een dichte hemel. Daar waar je worstelt met het niet op de juiste plek zijn. Want reken maar dat je dat weet. Daar waar je worstelt met het compleet mislopen van je bestemming – geschapen om God te loven, zo klinkt mijn referaat niet echt hè – daar is genade nodig.

En die wordt gegoten door de gaten van mijn bestaan heen. Omsluiert de zwarte randen. Breekt de koperen hemel open. Verzacht de rafels.

Niet om wat ik ben dus. Volgens mij is dat wel duidelijk. Genade is het geheim. In de nacht gefluisterd. Stralend op de dag. Allebei.