Terug

Ik ben weer even terug. Naar een vraag van terug. Naar een moment van terug, dat op mijn netvlies staat. Omdat het zo kwetsbaar was. En nog steeds kwetsbaar is. Dat is niet van terug. Dat blijft.

Daar zat ik dan, in het verre onbekende. Zojuist mijn meisjes naar hun nieuwe klas gezwaaid. Nadat we waren aangekomen. Met de taxi. Bij een totaal onbekende school. In een onbekende plaats. Met bibberbenen. En een bonkhart. Stonden we hand in hand op de trap. Durven we? Nee. Moeten we? Ja.

En zo zaten we daar. In alles vreemd. Mijn hart huilde. Op mijn gezicht een dappere glimlach. Ga maar lieverds, het komt goed. ‘Jaaaa’ baste het keurige pak ons tegen. ‘ We hèbbn vákrrr van zulke gevalln gehàd. Wiiit u well? Met pleegkindern enzò. We hèbbn daar ervaaaring miii ‘ Moedgevend. Het andere pak knikte me toe, gaf een knipoog. Dat was lief. Het bibberde wat minder. Daar gingen mijn dappere schatten. Naar hun klas. Met hun nieuwe psalmboekje in hun hand.

Daar zat ik. Twee lege stoelen. Twee keurige pakken. Het bleef even stil. ‘ Dankuwel ‘ stamelde ik ‘ voor de opvang. Dat ze hier kunnen komen.’ Het bleef even stil. Toen haalde het keurige pak diep adem. En blies uit: ‘ Zóóó. Ennnn. Wànniirrr gaat u terrrug naar uw mannn ? ‘ Het bleef even stil. ‘ Dat weet ik niet ‘. Het andere pak knipoogde weer. Dat was lief.

Zo ging ik terug. Met de taxi. Terug naar niet terug.

Mijn hart huilde maar. Om mijn meisjes in het vreemd. Om het vreemde zelf. Om alles. Om terug. Om niet terug. O mannn. Je moest ins wétn. Wétn hoe mijn hart verlàngt. Wétn hoe mijn hart huivert tegelijk. Hij kan niet weten. Hij wilde niet weten. En daarom weet hij niet.

Terug. O wat zou dat heerlijk zijn. Terug. O wat zou dat vreselijk zijn. Hoe leg je dat uit? Dat kan niet. En daarom deed ik niet. Maar ik weet wel. En voel de pijn van dit niet gemogen. De pijn van van niet terug. De angst van terug. De blijdschap van veilig in vreemd. Het is er allemaal. O man. Je moest eens weten. Als je geluisterd. Als je gelezen had. De kinderogen. Het moederhart. Van een gebroken vrouw. Die niet terug kon. Van een sterke vrouw. Die niet terug wilde. Nooit meer zo.

Maar de pijn? Gaat nooit terug.