Lied op het gras

Daar stond ze fier op het groene gras. Meters op afstand de wallen onder haar ogen zichtbaar. Sprekend van doorwaakte nachten. Van uitputting. Maar ik zag nog iets anders. Een glimlach zo breed. Twinkelende ogen. Diepe blijdschap. Overwinning.

Dit moederhart glimlachte mee. Bijna nog breder. Ik zag mijn kind op haar bestemming.

Zomaar ineens op dat grote grasveld en die meters afstand waren tranen. Daar – op de plek van mijn kind – krachtig en moedig – daar zag ik ineens jaren terug. Zich vastklemmend. Angstig. Radeloos. Razend. Worstelen met het leven wat haar al zo jong een ander soort strijd leerde. Een strijd te sterk voor kinderzielen. Ik zag haar ogen, dof van verdriet.

Ik hoorde mezelf roepen tot God. ”Wáár is nu de vervulling van Uw belofte voor mijn kinderen te zorgen? Waar is Uw trouw nu in hun en mijn verscheurde hart en leven. O God, wáár??”

De hemel leek te zwijgen. Het scheuren bleef. De belofte onvervuld?

Ik knipperde mijn tranen weg tegen de vervulling. Daar op die meters verder van ongelooflijk brede lach. Een moederhart boog – dieper dan het groene gras. ”O God, dáár is Uw trouw… U droeg hen één voor één waar ik niet dragen kon. U hield vast waar ik moest laten gaan. U heelde dwars door scheuren heen“

Breder werd mijn lach. En bijna scheurde dit moederhart. Van blijdschap om vervulde belofte boven bidden – boven denken.

Stil keek ik naar mijn kinderen. Stuk voor stuk de stralende bewijzen van Gods trouw.

Het zong daar op dat groene gras.