Glad strijken

"De kromme wegen zullen tot een rechte weg worden, en de oneffen tot effen wegen."

Lukas 3:5

Kijk, hier staat het, precies zoals het is. Gladgestreken.

Zijn de ruwe wegen dan weg?

Nee.

De stenen, de zwaarte, het stoten, de wonden, de vragen, de pijn. Het blijft staan.

Maar gladgestreken.

Mooier kan ik het niet zeggen.

Jullie merken het denk ik wel.

Meer en meer kan ik open zijn over wat was. De inhoud van de tranen die er waren. En blijven – omdat herinneringen blijven. Soms weer een nieuwe laag krijgen omdat verleden nooit uitwist. Zo gitzwart. Maar meer en meer wil ik ook open zijn. Een heel bewust willen.

Juist geen gladstrijken.

Omdat dat al veel te veel gebeurt.

Gladstrijken omdat niet begrepen wordt.

Gladstrijken door vervormde beelden.

Gladstrijken uit verlegenheid.

Gladstrijken door onkunde.

Gladstrijken door anonimiteit.

Gladstrijken omdat je zelf niet begrijpt en herkent.

Als kwaad geen gezicht heeft, wordt het ook niet herkend.

Hier komt een gezicht.

Het moet komen.

Het wil komen.

Niet om eigen verdriet in de vitrine te zetten.

Maar om zichtbaar te maken wat niet gladgestreken mag worden. Soms moet iemand daarvoor zijn of haar gezicht laten zien. Zodat anderen hun gezicht gaan herkennen. Of het gezicht van een ander.

Teveel zie ik de verborgen gezichten. Tussen de kreukels en scherven. Teveel zie ik de tranen en de twijfels. Teveel zie ik de sporen van jarenlang gladstrijken.

Zullen we daar mee stoppen?

Beginnen om te stoppen met gladstrijken.

Beginnen te benoemen met wat krom is.

Want alleen zo kan het recht worden.

En dat gladstrijken van het begin?

Dat is het enige juiste gladstrijken…

Een gladstrijken in mededogen.

Een gladstrijken in onzegbare troost.

Naar dat gladstrijken mogen we wijzen als we de kreukels zien bij de ander. Naar dat gladstrijken mogen we verlangen bij ons eigen leven aan diggelen.

Het is het enige gladstrijken dat passend is!!

Het is het enige gladstrijken dat mogelijk is…