Patronen

Diep ademhalen.

Kijk naar het patroon en focus. Ik probeerde het. Maar de kleuren van het vloerkleed liepen in elkaar over. Net als alle herinneringen. Er zat niet eens lijn meer in – ze kwamen allemaal tegelijk.

Wat een gesprek was om weer te geven welke geschiedenis we als gezin hebben, werd een gevecht. Met mezelf. Met emoties.

Pijnlijk precies kwam alles naar boven. Vragen werden gesteld. Nog meer vragen kwamen. En voor mijn ogen ontvouwden zich de details. Details die achter me liggen. Dacht ik. Niets is minder waar. Onderhuids zijn ze meegereisd. Heel dicht aan de oppervlakte. Een sterke oppervlakte, dat wel. Dat is Gods genade antwoordde ik zachtjes toen gevraagd werd hoe het kan dat ik ben wie ik nu ben. Toen geschokte blikken zich mengden met mededogen maar ook iets van het wonder.

Het raakt me nog steeds. De schok bij de ander als heel soms het verhaal komt achter dit gezicht. Achter ons. Ons gezin. Met de ooit zo mooie buitenkant. Waar niemand wist van verborgen leed – wat ik zelf begroef omdat toelaten onze wereld zou begraven. Maar ook begroef omdat ik niet wist hoe het anders kon zijn. Omdat ik dacht – dag aan dag gefluisterd – dat ik de oorzaak was van alle pijn.

En soms, heel soms – fluistert die donkere stem nog steeds. Het fluisteren gaat naar overstemmen – omdat die stem geen ruimte laat voor iets wat jij kunt zijn.

Dat is waar ik mee vecht na zo’n gesprek. De stem die stil terrein lijkt in te nemen. De stem die zegt dat niemand kent en weet hoe ik kan zijn. De stem die grenzen overslaat en handen geeft die nemen elk stukje van je zijn. Totdat er niets meer over is om voor te vechten – omdat je zelf verdween samen met de pijn.

De patronen golven. En weer haal ik adem. Heel diep.

En bid opnieuw om Gods genade. Genade was er toen. Genade reisde mee. Genade is er nu. Zo werd ik wie ik nu mag zijn.

Maar o wat is genade nodig steeds opnieuw, als deken over pijn. Genade om te laten gaan gedachten van vergelden. Genade om vrede in de lijnen die daar golven. Genade. Zonder dat, wat zou ik zijn?

Heel voorzichtig komt er rust. Komen kleuren weer tot leven. Zie ik iets van het patroon – genadegolven – steeds geweven door Gods hand.