Barmhartig onbarmhartig

Daar ligt ze. Diep gewond. Haar ziel bloedt. Haar hart brult. Haar leven vloeit weg. Niets is ze meer. Haar beschermer bleek rover te zijn en nam haar – compleet in wie ze was. Ontnam haar heel haar zijn.

Stil ligt ze daar. Zo gewond.

Ze zag haar wel. Daar aan de andere kant. Haar mede gemeentelid. Haar rover kon geen rover zijn. En die gewonde daar? Ja, daar was wat mee toch? Niet zo sterk enzo. Gauw ging ze voorbij.

Hij zag haar wel. Als ambtsdrager had hij haar ontmoet. Iets van haar wonden had ze getoond. Een heel klein stukje maar. Maar nee, dat kon niet waar zijn. Haar rover was gerespecteerd. Zo vriendelijk. Zij was wat labiel. Ja, dat was het. Dan zie je alles niet meer zo in perspectief. Dat was het. En gauw ging hij voorbij.

Ze zagen haar wel. Maar toch niet. De vrouw uit hun gemeente. Haar wonden waren vast haar eigen schuld. Want ach, haar rover kon geen rover zijn. En barmhartig velden zij hun milde oordeel – haar latend helemaal alleen. Te moeilijk is de vraag of het wèl waar kan zijn. Waar blijft dan ons gerespecteerde – gereformeerde – zijn?

Hij zag haar wel. En Hij stond stil. Hij zag haar. En Hij deed wat de gerespecteerde ander vermeed.

De boodschap hierin, hier achter kun je lezen. Of niet. Je kunt het scherp vinden. Of niet. Maar wat je ook vindt, dit gebeurt. Elke dag. In elke kerkelijke gemeente is er wel zo’n vrouw. Minstens één. Heel positief en onrealistisch gerekend. Ze zijn er. En teveel hoor ik de verhalen van ongekende pijn. Van eenzaamheid op eenzaamheid gestapeld. Door mede-christenen. Het grijpt me aan. Hoe vaak gaan wij de ander voorbij? Brengen extra wonden aan. Omdat we anders teveel vragen krijgen. Het te moeilijk wordt met onze kerkelijke regels en ons zorgvuldig opgezette systeem. Omdat ontmaskeren te schokkend is. Hoe vaak?

En jij, lieve gewonde vrouw. Hij Die wèl stil stond, Hij weet, kent èn ziet. Hij heeft olie voor àlle wonden. Ook de wonden van voorbij gaan.

Hij staat stil en draagt dicht aan Zijn hart dat vol ontferming klopt voor wat zo gebroken is. Hij doet nog meer: Zijn handen helen! Óók jou 🤍