Tòch goed

Hoe diep pijn ook kan gaan. Hoe zout ook wrijft. In Gods hart klopte Zijn scheppingplan – maar óók Zijn verlossingsplan. Zijn hand die de rib bouwt èn neemt, bevat ook balsem. Om gebroken ribben om te vormen. Met het litteken van de breuk. Dat blijft zolang de aarde haar schepsel draagt. Maar wel precies zoals Hij bedacht heeft. Ook gebroken ribben passen in Zijn volmaakte plan.

Dat maakt stil. Daar klopt de pijn van scherp en dof naar getroost. Daar klopt het kromme tot recht. Daar richt de gebroken schepping zich tot haar Verlosser.

De breuk komt niet bij Hem vandaan. Want het was zeer goed.

Wat moet het Zijn scheppende liefde, Zijn zich verheugende hart intens bedroefd hebben gemaakt toen de gebouwde rib zich van Hem keerde. Ze had het zo zeer goed. En toch was het haar niet genoeg. Brak ze Gods hart en vertrapte Zijn liefde.

Daar stopt de pijn van mijn breuk. Van mijn niet begrijpen. Het verdwijnt in de Zijne. Lost op in Zijn liefde die toen des te harder kloppen ging. Verwondert zich net zo stil als over de grootsheid van de schepping. Verwondert zich nog meer dan dat. Want ze ziet de Schepper met Zijn gewonde hart Zich buigen naar Zijn gebroken schepsel. Haar de hand vol Verlossing aanreikend. Haar Schepper wordt nog heerlijker. Want gebroken vaten gebruikt Hij in Zijn plan. Om Zijn liefde nog dieper te tonen.

Dan gaat mijn blik van een gebroken rib naar een zo volmaakte weg. Een weg die goed is. Ja toch! GOED. Het is de weg van Zijn welbehagen. En daarmee de weg van een effen land. De weg van mijn Schepper. Die met mijn gebrokenheid Zijn plan uitwerkt. Die gebroken vaten tot vaten van lof maakt.

En dan. Dan wil een gebroken vat alleen maar buigen. Zo diep het maar kan. Vol verwondering. Vol aanvaarding. Vol blijdschap. Vol vrede. Vol van geheelde breuken.

“Die hen Zijn bijstand belooft, wanneer men zulks allerminst verwacht” Het blijft waar! En wordt alleen maar heerlijker vervuld.

HET IS GOED